Deze onfortuinlijke duikerwants is enkele dagen voordat deze foto gemaakt werd, aangevallen door de larven van een watermijt, die zich hebben vastgezet op de poten. Na het vastbijten veranderen de mijtenlarven geleidelijk in druppelvormige zakjes, de protonymphen, dit wordt ook wel het nymphophane stadium van de watermijt genoemd. Op de plaats waar een larve zich vastgebeten heeft, wordt een klein zuigkanaaltje gevormd in het weefsel van de duikerwants. Via dit kanaaltje, de stylostoom, wordt bloed en opgelost weefsel uit de gastheer opgezogen. Op deze manier worden de protonymphen snel groter. Binnen de druppelvormige zakjes groeien de mijtnimfen en worden zichtbaar in het omhulsel.

Natuurlijk heeft de duikerwants last van zijn parasieten, vooral als het er meer zijn, zoals op deze foto. Het verlies aan eiwitten kan zo groot worden dat het insect sterft. De nimfen die dan nog moeten groeien, sterven dan ook. Bij een geringer aantal blijft de wants wel leven. De uitgroeiende zakken aan zijn poten hinderen ook enorm bij het zwemmen en in de omgekeerde houding zoals op de foto boven zie je een gezonde duikerwants nooit.

Bij één van de protonymphen is duidelijk de bijna uitontwikelde (deuto)nymphe te zien. Deze zal binnen enkele dagen uitkomen. De nimf is een roofdier en eet hetzelfde voedsel als de volwassen mijt. Tenslotte zal de nimf zich met de poten of kaken vastzetten aan een waterplant en blijft dan bewegingsloos zitten, waarbij het teleiophane stadium aanbreekt, dat wordt ook wel tritonymphe of tritonimf genoemd. Binnen de tritonimf groeit dan de volwassen mijt, die na enige dagen uit de openscheurende huid tevoorschijn komt.