MESOVELIA FURCATA

DIT IS DE MINST BEKENDE OPPERVLAKTEWANTS. ER ZIJN MAAR WEINIG MENSEN DIE HEM WEL EENS GEZIEN HEBBEN LANGS DE RAND VAN SLOOT EN PLAS. Ik vond hem ook alleen maar omdat ik wist wat ik zou kunnen vinden en daardoor deze 3 millimeter grote stip bij de oever op een recreatieplas zag rennen, toen ik dicht boven het water het oppervlak afspeurde. Door hun geringe grootte en het feit dat ze minder algemeen zijn dan Microvelia's blijven deze wantsen onopgemerkt. Het is goed mogelijk dat ze veel vaker voorkomen dan dat ze gezien worden. Ook de grote kenner Wesenberg Lund moest door een collega op de Mesovelia's in zijn gebied gewezen worden, zelf hield hij ze eerst voor nimfjes van andere wantsen. Ze zijn te herkennen aan hun wat groenige kleur en de vorm van het lijf: ze zijn slanker dan de ronde Microvelia's. Misschien zijn ze groen omdat ze het liefst op drijvende bladen rusten. De kleur is door de sterke glans niet altijd duidelijk te zien.
De wetenschappelijke naam betekent: "middelste Velia", waarmee waarschijnlijk bedoeld wordt dat dit wantsje in grootte tussen Microvelia en de beekloper zit. Mesovelia is echter in een eigen familie, de Mesovelidae, geplaatst. Wel heeft Mesovelia de naar achteren geknikte pootjes die ook kenmerkend zijn voor de Veliidae familie. Ze kunnen er verrassend snel mee rennen en soms met een sprong vooruit schieten. Of de pootjes dan los van het water komen is niet goed te zien. Maar meestal zitten ze stil op een bladrand of stengel, of lopen bedaard over het water. De poten worden daarbij afwisselend bewogen, ongeveer zo: de linker voorpoot gaat tegelijk met de linker achterpoot naar voren, dan gaat de linker middenpoot naar voren terwijl ook rechtsvoor en rechtsachter gaan. Mesovelia heeft ook een scherpe zuigsnavel zoals alle oppervlakte wantsen. Deze wordt in kleine insecten geboord die op het water zijn gevallen, of in andere oppervlaktedieren waarna ze worden uitgezogen. Meestal vind je ongevleugelde(a-ptere) exemplaren, af en toe zijn er gevleugelde (macro-ptere) exemplaren die kunnen vliegen en de soort verspreiden naar andere watertjes. De eitjes (ruim 100) worden in plantenstengels gestoken. Deze zinken naar de bodem en in het voorjaar komen de nimfjes uit. Ze stijgen onmiddellijk naar de oppervlakte en breken door het oppervlaktevlies om er op te gaan lopen.

De nimfjes lijken al veel op de volwassen exemplaren en zijn na vijf stadia volwassen. Door hun geringe grootte is een opstaand waterrandje (meniscus) tegen een plantenstengel een hoge, spiegelgladde helling voor hen, vergelijkbaar met een ijzige skipiste voor ons. Ze hebben een speciale techniek ontwikkeld om daar tegen omhoog(!) te glijden. Dit doen ze door met de voor- en achterpoten aan het wateroppervlak te trekken in plaats van het naar beneden te duwen. Door de krachten, die zo ontstaan, worden ze omhoog gevoerd.De nimfen zijn aan het einde van het jaar allemaal volwassen. Volgens sommige onderzoekers zijn er twee generaties per jaar, volgens anderen één.